Υπάρχουν πολλές στιγμές απλές και συνάμα ιδιαίτερες. Τις νιώθεις αμέσως και χαμογελάς ενστικτωδώς. Συχνά επιθυμείς να τις παγιδεύσεις με την κάμερα του κινητού σου, νιώθωντας τη δύναμη που έχεις. Ξανακοιτώντας τις ίδιες στιγμές μέσα από τις εικόνες, σίγουρα διαπιστώνεις πως το μεγαλείο της στιγμής δεν είναι πια το ίδιο... Κάτι έχει χαθεί, κάτι λείπει. Το αποτύπωμα της στιγμής στην καρδιά σου εμφανίζεται τότε αγέρωχο, υπενθυμίζοντας σου πόσο απαραίτητο σου είναι. Πέρα από κάθε αποδεικτικό, χρειάζεται η καρδιά. Εκείνη υπογραμμίζει την ιδιαίτερη σημασία των πάντων με το δικό της μοναδικό τρόπο. Εκείνη ανακινεί τη μνήμη να επαναφέρει αισθήσεις, σκέψεις, συναισθήματα. Εκείνη έχει τον τελευταίο λόγο για το πόσο το όποιο παρόν θα παγιδευτεί τελικά ή θα ταξιδέψει στη λήθη του χρόνου. Κι όσο πιο πολύ επιδιώκεις να παγιδέψεις το τώρα τόσο περισσότερο το χάνεις. Ξεχνάς να το ζήσεις. Το τώρα είναι ελεύθερο. Είναι αερικό και χάνεται. Κι εκεί που χάνεται, εκεί έρχεται το επόμενο και σου δίνεται απλόχερα.
Περπατώντας σήμερα το πρωί, ένιωσα το παρόν μου να με αγκαλιάζει ολόκληρη. Ήμουν εκεί αφημένη στη δίνη του. Ο αέρας φυσούσε προκαλώντας μεγαλύτερη ένταση στις ευωδίες του χώματος, των ανοιξιάτικων λουλουδιών, της θαλάσσιας αύρας. Όλα συνέχιζαν τους ρυθμούς τους δίχως αγωνία για το μετά. Μόνο με εμπιστοσύνη!
Αυτή την εμπιστοσύνη σου εύχομαι! Εμπιστοσύνη στη στιγμή, στο χρόνο, σ' εσένα, στη διαδρομή σου. Καλή Ανάσταση!
Коментарі