Σήμερα βρέθηκα σε μια παρέα, ο ήλιος έλαμπε κυριολεκτικά κι όλα είχαν τη χαρά της ανεμελιάς! Άκουγα συζητήσεις και αγωνίες για την επόμενη στιγμή, το επόμενο σχέδιο, τον επόμενο στόχο. Έμοιαζε το παρόν να είναι απόν... Κι η ανησυχία πάντα η ίδια... Θα είναι όλα όπως εγώ τα θέλω; Θα γίνουν όλα όπως εγώ τα έχω σκεφτεί; Ως μικροί Θεοί αποφασίζουμε να ελέγξουμε κάθε μικρή λεπτομέρεια...
Χάθηκε ξάφνου ο ήλιος. Η στιγμή χλώμιασε διότι κανείς δεν την κοιτούσε πια...
Τραβήχτηκα γρήγορα απο τη δίνη της κουβέντας. Επανήλθα στη δική μου αλήθεια, στη δική μου σταθερά. Στην απόφασή μου να ζω στο τώρα! Στην επιλογή μου να χαίρομαι με όλα τα μικρά που δειλά δειλά εμφανίζονται όποτε δεν τρέχω στα μεγάλα του αύριο.
Η στιγμή φωτίστηκε ξανά! Ο ήλιος εξακολουθούσε να λάμπει κι εγώ μπορούσα να τον βλέπω πάλι. Το παρόν, μου έκλεισε το μάτι κι εγώ του χαμογέλασα με εμπιστοσύνη διότι ξέρω πόσο θέλει να με φροντίσει κι εγώ του το επιτρέπω διότι το αξίζω!
Εσύ, πόσο ακόμα θα περιμένεις;;;
コメント