Σήμερα είχα έντονη διάθεση αναπόλησης... Πέρασαν από το μυαλό μου πρόσωπα διαφορετικά, πρόσωπα που μου χάρισαν άπειρες στιγμές γέλιου και χαράς μα και στιγμές απογοήτευσης και λύπης. Άνθρωποι από διαφορετικές φάσεις ζωής, άλλοι ενεργοί στο παρόν, άλλοι εξαφανισμένοι, άλλοι αλλού, άλλοι εδώ μα διαφορετικοί.
Όπως και νά’χει κάτι μας ενώνει με ανθρώπους... Μια κοινή εμπειρία, μια δραστηριότητα, η εργασία μας, ένα χαμόγελο, μια συνήθεια, ένας χώρος. Με τον καθένα ο δεσμός είναι διαφορετικός. Με κάποιους διασκεδάζω όμορφα, με άλλους συνυπάρχω, σε άλλους ανοίγω την ψυχή μου, κάποιοι λίγοι γνωρίζουν τα πάντα. Για λίγο ένιωσα σα να ήμουν το σταθερό σημείο ενός κύκλου κι ολόγυρα έβλεπα τους ανθρώπους της ζωής μου. Ένιωσα μεγάλη χαρά για όλους! Για όσους έμειναν, για όσους έφυγαν, για όσους απομακρύνθηκαν, για όσους χάθηκαν... Όλοι κάτι μου πρόσφεραν. Όλοι κάπως συνέβαλαν σε όσα είμαι σήμερα και κυρίως όλοι κάπως βοήθησαν στο να καταλάβω τί μ’αρέσει, τί επιθυμώ, τί με δυσκολεύει, τί με γεμίζει!
Παλιότερα φοβόμουν τις απώλειες φίλων. Στεναχωριόμουν με τις απομακρύνσεις, με την αλλαγή στη σχέση. Πλέον όμως κατάλαβα πως μέσα απ’ αυτή τη διαδρομή προχωράω προς εμένα, εξελίσσομαι και συνδέομαι πιο αληθινά με τους ανθρώπους. Μόνον έτσι η σχέση περνάει στην επόμενη πίστα, βαθαίνει κι έχει αλήθεια. Όσες σχέσεις παραμένουν ζωντανές, είναι οι εκλεκτές της ζωής μας! Όσες δεν προχωρούν είναι μόνο για καλό διότι υπάρχει χώρος για φρέσκο αέρα!
Μόνον έτσι σέβομαι τον εαυτό μου και του επιτρέπω να είναι με όσους πραγματικά επιθυμεί!
Comments