Πριν αρκετό καιρό, ήρθε στο γραφείο μου μια κοπέλα πολύ περιποιημένη και φαινομενικά χαρούμενη όμως τα μάτια της έκρυβαν θλίψη.
Το αρχικό της αίτημα ήταν οι σχέσεις με τους άλλους και η δυσκολία που αντιμετώπιζε στις στενές σχέσεις.
Το ταξίδι μας είχε πολλούς σταθμούς και πολλά σημεία υψηλού ενδιαφέροντος. Η πατρική της οικογένεια και οι σχέσεις όπως διαμορφώθηκαν στους κόλπους της, ήταν ο αρχικός και ο κύριος σταθμός μας, διότι μέσα από την ιστορία της οικογένειας μας μα και του ευρύτερου συστήματος μας, μπορούμε πάντα να ανακαλύψουμε μικρά ή μεγάλα διαμάντια που εξηγούν πολλαπλές αποφάσεις και ενέργειες της ζωής μας. Στην αφήγησή της κατά τη διάρκεια των πρώτων συνεδριών σχετικά με την ιστορία της, είχε αναφερθεί σε κάποιο τραυματικό γεγονός της παιδικής της ηλικίας που αναμφισβήτητα αποτελούσε παράγοντα στη δυσκολία που αντιμετώπιζε στις σχέσεις της με τους κοντινούς άλλους. Είχαμε κάνει την διερεύνηση που χρειαζόταν και είχαμε ήδη στοιχεία αρκετά βοηθητικά για εκείνη ώστε σιγά σιγά να είναι σε θέση να μετακινηθεί έτσι ώστε να δει κάποια βελτίωση στο θέμα που την απασχολούσε. Καθώς το κουβάρι ξετυλιγόταν, η κοπέλα έβρισκε τη δύναμη κι ανοιγόταν όλο περισσότερο, δεχόταν να πάμε όλο και βαθύτερα.
Μια από τις συνεδρίες μας ήταν λίγο πριν τα Χριστούγεννα όπου ρωτώντας τη πως θα περνούσε τις μέρες των εορτών, αντέδρασε κοφτά και έντονα, λέγοντας πως μισεί τα Χριστούγεννα. Στην ερώτηση μου αν υπήρχε κάποιος λόγος, απάντησε πως ένιωθε θλίψη κάθε φορά που πλησίαζαν τα Χριστούγεννα δίχως όμως ιδιαίτερο λόγο. Η προσοχή μου έγινε εντονότερη και θέλησα να μείνουμε περισσότερο σ' αυτό το «δίχως ιδιαίτερο λόγο» καθώς ένιωσα πως ήμασταν πολύ κοντά σε κάτι χρήσιμο. Τη ρώτησα πότε είχε συμβεί το τραυματικό γεγονός που μου είχε αναφέρει στις πρώτες συνεδρίες και για λίγο με κοίταξε με απορία σα να μου έλεγε «μα τι σχέση έχει αυτό τώρα με την κουβέντα μας;» Η όψη της λίγα δευτερόλεπτα μετά, ήταν διαφορετική και ξαφνιασμένη μου απάντησε «ήταν Χριστούγεννα...» Ως τη στιγμή της ερώτησης, η κοπέλα δεν θυμόταν καν πότε είχε συμβεί το γεγονός που την τραυμάτισε. Για την ψυχή της δεν είχε σημασία άλλωστε το πότε μα ό,τι είχε συμβεί. Όλα τα άλλα είχαν παγώσει στην προσπάθεια της να επιβιώσει, να συνεχίσει, να σταθεί στα πόδια της με τα νέα δεδομένα της ζωής της. Αυτόματα λύθηκε το «δίχως ιδιαίτερο λόγο». Πλέον ήξερε. Πλέον δεν απορούσε με τη θλίψη που ένιωθε. Πλέον μπορούσε να γνωρίζει πως η θλίψη της αφορούσε στο παρελθόν και όχι στο παρόν. Είχε έρθει η ώρα να βάλει συναισθήματα στο παρόν. Είχε έρθει η ώρα να συνδεθεί με το τώρα της και να επιλέξει αν τα συναισθήματα της θα συνέχιζαν να έρχονται από το παρελθόν ή θα έκανε χώρο σε όσα σχετίζονταν με το παρόν της, με τη δική της ζωή.
Ήταν τα πρώτα Χριστούγεννα που στόλισε το σπίτι της, κάλεσε φίλους της και επέτρεψε στον εαυτό της να περάσει όμορφα.
Καλά κι Ευλογημένα Χριστούγεννα!
Comments