Κατάκη Χάρις (ανάρτηση στο fb στις 8/1/21)
Ενώ ακόμα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τις απρόσμενες συνθήκες που συντάραξαν τον νου και την ψυχή μας, αναρωτήθηκα που βρισκόμαστε σήμερα, σχεδόν ένα χρόνο μετά την έναρξη της πανδημίας.
Αν αφουγκραστεί κανείς αυτά που λέγονται και γράφονται αυτό τον καιρό δεν μπορεί παρά να ακούσει ότι εκτός από κάποιους που ελπίζουν ότι θα επανέλθουμε στα παλιά και ‘ούτε γάτα ούτε ζημιά’, οι περισσότεροι καταλαβαίνουμε ότι δεν γίνεται να εξακολουθήσουμε να ζούμε με τις παλιές προδιαγραφές. Tο τραύμα της παγκόσμιας υγειονομικής κρίσης φαίνεται να άνοιξε το δρόμο για να μιλήσουμε γενικά για τα αδιέξοδα στα οποία βρισκόμαστε. Ενώ ακόμα φοράμε τις μάσκες που μας σώζουν από τον ιό, πετάμε σιγά σιγά εκείνες τις άλλες, αόρατες μάσκες πίσω από τις οποίες κρύβαμε τις αδυναμίες, τα λάθη μας, τα χαμένα όνειρα και τις ενδόμυχες υπαρξιακές αγωνίες μας. Οι αυτοαποκαλύψεις πέφτουν βροχή. Στα μέσα ενημέρωσης και στα κοινωνικά δίκτυα όλο και περισσότεροι αντί να τονίζουν τα επιτεύγματα και τα αποκτήματα τους, μιλούν για τα πλήγματα της παιδικής τους ηλικίας, για αδικίες και ματαιώσεις. Αυτές τις μέρες μου ήρθαν το νου οι στίχοι του Σαββόπουλου που μιλούν για τον κυρ Σταύρο τον κότσυφα όπου οι αντιξοότητες που αντιμετώπισε άλλαξαν τον τρόπο που έβλεπε τον εαυτό του και την σχέση του με τους άλλους:
Αλλάζει όμως ο καιρός, να βροχές, να χαλάζια, να κεραυνοί πάει η φωλιά πάν’ τα κοτσυφόπουλα, παν’ όλα, βγήκε και κάθονταν στο κλαρί μονάχος. Από μακριά έρχονται όλα τα πουλιά του δάσους… Μπεκάτσες, τσίχλες, περιστέρια, αηδόνια, τσαλαπετεινοί και παγόνια από μακριά τον χαιρετάνε κι από κοντά του λένε: “Γεια σου Σταύρο και κυρ Σταύρο και αφέντη Τσουτσουλομύτη!” “Δε με λένε Σταύρο και κυρ Σταύρο και αφέντη Τσουτσουλομύτη. Μόνο Σταύρο με λένε, μόνο Σταύρο”…
Φαίνεται ότι η πανδημία, αφού μας έφερε σε επαφή με τα ευάλωτα κομμάτια μας, άρχισε να λειτουργεί θεραπευτικά. Με άλλα λόγια, μέσα στον ωκεανό των αντιφατικών και ασαφών προδιαγραφών για την ζωή, η επαφή με τον βαθύτερο εαυτό μας αρχίζει να λειτουργεί ως εφαλτήριο για την αναζήτηση νέων επιλογών που θα προσδώσουν νόημα στην ζωή μας, ατομικά και συλλογικά. Εμείς οι θεραπευτές, στην καθημερινή μας επαφή μέσα από οθόνες με τους απανταχού ανθρώπους που μας καλούν σε βοήθεια, ακούμε για αναθεωρήσεις, ανακατατάξεις, για επανασυνδέσεις, για το δικαίωμα να κυνηγάμε τα όνειρα μας και να διεκδικούμε αυτό που μας λέει η καρδιά μας.
Comments